Met puur talent en een passie voor muziek maakte hij de beste jazzmuziek waarbij hij miljoenen mensen inspireerde en de wereld liet zien wat een getalenteerd muzikant kan creëren. Laten we het leven en de geschiedenis van Duke Ellington, die beschouwd wordt als één van de grootste jazzartiesten ooit, nader ontdekken. Laten we beginnen!
De Vroege Jaren van Duke Ellington
Duke Ellington werd geboren op 29 april 1899 in Washington DC als zoon van James Ellington en Daisy Ellington. Duke werd geboren in een muzikale familie, zijn beide ouders waren namelijk pianist. Muziek was verankerd in Duke’s leven vanaf heel jonge leeftijd. Zijn familie had hem altijd getoond om trots te zijn op zijn ras en de steun onder hun gemeenschap. Toen Duke zeven jaar oud was, begon hij met pianoles bij Marietta Clinkscales. Het verhaal achter waarom Duke Ellington “Duke” genoemd werd, is ook erg interessant. Ellington’s moeder omringde haar zoon altijd met deftige en waardige vrouwen om zijn manieren te verbeteren en hem elegantie aan te leren. Dankzij dit feit vielen zijn elegante manieren, hippe kledingstijl en algehele persoonlijkheid, die leken op die van een edelman, op bij zijn vrienden, vandaar de bijnaam “Duke”. Hij geeft zijn vriend Edgar McEntree de eer voor het verzinnen van de bijnaam.
Ondanks dat Duke Ellington pianoles nam, werd hij vaak aangetrokken door baseball. Hij ging naar the Armstrong Technical High School en vertelde zelfs eens dat President Roosevelt vaak langskwam op zijn paard en stopte om hen te zien spelen. Tijdens zijn kinderjaren sloop hij vaak binnen bij de Frank Holiday biljarthal en daar hoorde hij de pianist optreden die de vlam voor het instrument aanwakkerde in zijn ziel. Vanaf dat moment liet hij zich diep meevoeren in het bestuderen van de piano. In de zomer van 1914 werkte Duke Ellington als een barman in het Poodle Doc Cafe en daar schreef hij zijn eerste compositie “Soda Fountain Rag”. Dit werk werd volledig op gehoor gecreëerd omdat Duke nog niet had geleerd om noten te lezen en schrijven.
Gedurende de rest van zijn tienerjaren bleef hij luisteren naar beroemde pianisten als Doc Perry, Louis Brown, Blind Johnny, Lester Dishman, Gertie Wells en vele andere artiesten. Hij nam ook harmonieleer lessen bij Henry Lee Grant, muziekleraar op Dunbar High School. En met aanvullende begeleiding van pianist en orkestleider Oliver Doc Perry, leerde hij noten lezen en schrijven. Dit zorgde voor een professioneel aspect aan zijn muziek en verbetering van zijn algehele techniek en optreden. Later, in New York, kreeg hij advies van verschillende artiesten als Will Marion Cook, Fats Waller en Sidney Bechet om zijn muzikale talenten verder te verbeteren en te ontwikkelen. Vlak daarna begon Ellington op te treden in verschillende clubs in en rond Washington D.C. Zijn passie voor en aantrekking tot muziek groeide uit tot grote hoogten en drie maanden voor zijn eindexamen op de high school, stopte hij met school om professioneel muzikant te worden.
De Muzikale Carrière van Duke Ellington
In eerste instantie werkte Ellington in 1917 als freelance schilder, totdat hij drummer Sonny Green ontmoette, die hem motiveerde en bij hem aandrong om voor een carrière in de muziek te kiezen. Vlak daarna verliet Ellington zijn ouderlijk huis en kocht hij zijn eigen huis omdat hij vrij succesvol was geworden als pianist. Eerder trad Duke op in andere ensembles, maar eind 1917 vormde hij zijn eigen groep, “The Duke Serenaders”. In deze band zaten ook zijn jeugdvriend Otto Harwick, die de bas speelde en Arthur Whetsol op trompet, Elmer Snowden op banjo en Sonny Greens op drums. Ze speelden en traden op in en rond D.C. en later ook in Virginia. Toen zijn drummer, Sonny Greens, later naar New York verhuisde, verliet ook Ellington zijn succesvolle carrière in Washington om naar Harlem te verhuizen. Uiteindelijk werd hij lid van de Harlem Renaissance.
In juni van 1923 hadden Ellington en de artiesten veel optredens in Atlantic City, New Jersey en in andere prestigieuze clubs in Harlem. Later, in september van 1923, trad Ellington gedurende vier jaar op in de Hollywood Club, wat hem een stevige basis en fundering bood voor zijn jazzmuziek carrière. Snel daarna nam Ellington in 1924 acht albums op en kreeg hij ook de eer voor de compositie van verschillende nummers als “Choo Choo” en in 1925 voor vier nummers in “Chocolate Kiddies” met Lottie Gee en Adelaide Hall. Daarna, in 1926, tekende Ellington een overeenkomst met uitgever Irving Mills waarbij hij Mills vijfenveertig procent aandelen gaf in de toekomst van Duke Ellington. Van 1924 tot 1926 begon Ellington met het opnemen en componeren van verschillende tracks en snel daarna werd de Cotton Club Orchestra gevormd. Vanaf hier begon zijn jazzmuziek carrière snel te groeien.
In 1929 trad de Cotton Club Orchestra voor langere tijd op bij Florenz Ziegfeld’s Show Girl. Ellington leidde het orkest door te dirigeren vanaf zijn toetsenbord door middel van piano signalen en visuele gebaren. Het was maar zelden dat hij dirigeerde met een dirigeerstokje. In 1932 bestond zijn orkest uit zes koperinstrumenten, vier rietinstrumenten en een percussie-sectie van vier personen. Snel daarna tekende Ellington in 1932 exclusief met Brunswick en hij bleef bij hen tot eind 1936. Ook al bleef het publiek van de band in deze tijd met name van Afro-Amerikaanse afkomst, het Ellington orkest had ook een behoorlijke groep fans aan de andere kant van de oceaan dankzij het succes van hun trip naar Engeland en Schotland in 1933 en hun bezoek aan het Europese vaste land in 1934. Na 1936 begon Ellington opnames te maken met kleinere groepen zoals sextetten, octetten en nonetten die voortkwamen uit zijn vijftien personen tellende orkest. Hij componeerde werken met de bedoeling een bepaalde instrumentalist naar voren te brengen.
Duke Ellington’s populariteit nam enorm toe in de jaren ’40 toen hij enkele legendarische meesterwerken componeerde zoals “Concerto for Cootie”, “Cotton Tail” en “Ko-Ko”. Enkele van zijn grootste hits zijn “It Don’t Mean a Thing if It Ain’t Got That Swing”, “Sophisticated Lady”, “Prelude to a Kiss”, “Solitude” en “Satin Doll”. Enkele van deze spectaculaire nummers werden gezongen door de indrukwekkende Ivie Anderson, de favoriete zangeres van Duke’s groep. Met zijn geweldige muziekstijl en opmerkelijke optredens bereikte hij algemene roem en liefde dankzij zijn ongelofelijke muzikale talenten. Een van zijn beste en meest bekende werken, “Take the A Train” gecomponeerd door Billy Strayhorn, werd opgenomen met een reclame-doel en ging over een metrolijn in New York.
Later in die periode werd het toeren voor de bigbands moeilijk door de oorlog omdat muzikanten zich aanmeldden bij het leger en er beperkingen op reizen waren. Daarnaast kwam er een nieuwe belasting op dansen die lange tijd zou blijven, met gevolgen voor de keuzes van de clubeigenaren. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog verschoof de focus van de popmuziek richting zingende crooners. Omdat de kosten van het huren van een bigband zo hoog waren geworden, vonden de clubeigenaren kleinere jazzgroepen meer kosten-efficiënt. Gedurende deze periode, tussen 6 april en 30 juni 1950, kon Ellington in het grootste gedeelte van West-Europa toeren met optredens op meer dan tachtig dagen. Eind jaren ’50 begonnen Ellington en Strayhorn te werken aan het componeren van film soundtracks waaronder “Anatomy of a Murder” en “Paris Blues”.
Begin jaren ’60 omarmde Ellington het opnemen met artiesten die in het verleden vriendelijke concurrenten waren of jongere muzikanten die de focus op andere stijlen legden. Tijdens deze periode nam hij geweldige jazzmuziek op met verschillende artiesten als Louis Armstrong, Coleman Hawkins, John Coltrane en anderen. Hij trad nu over de hele wereld op en een aanzienlijk deel van het jaar bracht hij door met tournees aan de andere kant van de oceaan. Als gevolg vormde zich samenwerkingen met artiesten van over de hele wereld. Van 1959 tot 2000 ontving Duke Ellington twaalf Grammy Awards, waarvan negen tijdens zijn leven. Hij creëerde daadwerkelijk bezielende en harmonieuze muziek, waardoor hij mensen de beste jazz ooit liet ervaren.
Persoonlijk Leven en Latere Jaren van Duke Ellington
Duke Ellington leefde een bevredigend en geweldig leven en had een opmerkelijke muzikale carrière die zes decennia duurde. Hij trouwde op 2 juli 1918 met zijn jeugdvriendinnetje Edna Thomosin en vlak daarna, in maart 1919 kregen ze hun zoon, Mercer Kennedy Ellington. Zijn vrouw en zoon verhuisden naar New York eind jaren ’20 om bij Ellington te zijn, maar vlak daarna ging het stel definitief uit elkaar.
Na dit geweldige en inspirerende leven, overleed Duke Ellington op 24 mei 1974, vlak na zijn vijfenzeventigste verjaardag, als gevolg van longkanker en longontsteking. Zijn begrafenis, die gehouden werd in de St. John The Divine Cathedral, werd bijgewoond door meer dan twaalfduizend mensen. Duke Ellington’s laatste woorden waren “Music is how I live, why I live, and how I will be remembered” (Muziek is hoe ik leef, waarom ik leef en hoe ik herinnerd zal worden).
Duke Ellington was één van de meest prominente en succesvolle jazzmuzikanten van deze tijd en zal herinnerd worden vanwege zijn geweldige en bezielende muziek. Hij ontving verschillende prestigieuze prijzen waaronder verschillende Grammy Awards, de Grammy Lifetime Achievement Award, de Presidential Medal of Freedom en nog veel meer. Zijn nalatenschap blijft tot op de dag van vandaag duizenden levens inspireren en beroeren door zijn betoverende en unieke muziek
Luister naar Ongelofelijke Jazz Muziek op Calm Radio
Luister naar Duke Ellington en vele andere jazzmuziek legendes op Calm Radio. Kanalen van Jazz Piano, Alleen Jazz, Light Jazz Piano, Smooth Jazz en Mellow Jazz, tot vele andere jazzmuziek kanalen met in de hoofdrol beroemde jazzmuzikanten als Duke Ellington, Johnny Hodges, Cotton Club en legendarische jazzmuziek als “Take the A Train” en nog veel meer op Calm Radio.
Veel luisterplezier!
